Jest to więc z naszej strony konkretny akt miłości wobec drugiego człowieka. Jest to bardzo ważne. Czasami bowiem, za życia osoby zmarłej, mogliśmy wobec niej czegoś nie dopełnić. Mówimy: mogłem to, czy tamto; tego nie powinienem był zrobić, czy powiedzieć itp. Wielu ludzi męczą z tego powodu poważne wyrzuty sumienia. Zresztą nieraz słusznie. Ale nasza możliwość okazania miłości tej osobie wraz z jej śmiercią wcale się nie kończy. Na miłość nigdy nie jest za późno. Modlitwa za zmarłych, w tym także i odpust to właśnie taki akt miłości. Paradoksalnie, po śmierci można zrobić dla człowieka nawet więcej niż za życia. Bezpośrednio bowiem troszczymy się o jego zbawienie.

Ale uwaga! To nie takie proste. To znaczy, nie jest tak prosto uzyskać odpust. Trzeba spełnić pewne warunki, które wymagają od nas przede wszystkim postawy nawrócenia. Odpust dla kogoś, jest też wezwaniem dla mnie... do szczerego nawrócenia. Odpust to nie „załatwienie” komuś czegoś po znajomości. To nie pójście do szefa i wybłaganie łaski dla kolegi, bo szef jest moim dobrym znajomym. Odpust wymaga radykalnego pójścia za Ewangelią. Inaczej mówiąc: pójścia na całość.

Oto jego warunki:

1. Czyn odpustowy. Jest to warunek zmienny. Kościół podaje wiele możliwości, okazji do zdobycia odpustu. Teraz mówimy o odpuście związanym z oktawą Wszystkich Świętych. Czynem odpustowym jest tutaj nawiedzenie cmentarza i modlitwa za zmarłych (obojętnie jaka).
2. Stan łaski uświęcającej (jeśli jest potrzeba: spowiedź sakramentalna)
3. Przyjęcie Komunii świętej.
4. Modlitwa w intencjach Ojca Świętego (nie w jego intencji, ale w intencjach, które on ma w swoim sercu).
5. Brak przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, nawet lekkiego. Ten warunek jest chyba jednym z najtrudniejszych. Tu właśnie chodzi o tę postawę nawrócenia, o pragnienie zerwania z każdym grzechem obecnym w moim życiu.