Forma się nie zmienia, nadal przemierzają wybrzeże Bałtyku „na żebraka”. Zaczynają podróż bez jedzenia i picia. Po pięciodniowych rekolekcjach w domu Wspólnoty Dzieci Łaski Bożej w Lipiu. Wyruszają, nie mając przy sobie pieniędzy, tylko ogromną wiarę w to, że Bóg zaopatrzy ich we wszystko, czego potrzebują.

Chwalą Pana na spontana

Grupa ewangelizatorów zatrzymała się przy kołobrzeskim dworcu PKP. Właśnie dostali pojemnik z zupą i miskę placków z jabłkami. – Jeszcze ciepłe – zapewnia Eliza Borkowska, jedna z ewangelizatorek. Zanim wezmą kolejną sztukę, upewniają się, że inni już dostali, bo musi starczyć dla każdego. Po obiedzie w plenerze zabierają się do roboty. Idą przez Kołobrzeg, robiąc pozytywne zamieszanie, zarażają radością. – Nie zabraniamy nikomu zabawy, tylko staramy się przekazać, że Bóg zawsze jest z nimi – mówi kl. Łukasz Dawidowicz. Śpiewają i tańczą, a każdego na swojej drodze zapraszają na Mszę św. Szczególna wprawę ma w tym Eliza Kita, drobna dziewczyna z dużym powerem. – Nikomu nie odpuszczam: jeżeli ktoś nie chce przyjść do kościoła, pytam, czy mogę się za niego pomodlić... rzadko słyszę odmowę – mówi dziarsko. Ewangelizatorzy spotykają grupę młodych kolonistów. – Zagrajcie coś wpadającego w ucho – pada propozycja. I za chwilę grupa dzieci, zachęcona przez „żebraków”, śpiewa „Taki duży, taki mały”. Oczywiście z odpowiednią choreografią. Postój nie trwa długo, muszą iść dalej. Zatrzymuje się przy nich małżeństwo z Sankt Augustin. – W Niemczech jest bardzo dużo świadków Jehowy, którzy potrafią przyjść do domu, zaczepić na ulicy i rozmawiać o Bogu. Zawsze zastanawiałam się, dlaczego w Kościele katolickim nie ma takiej swobody – mówi pani Maria. – To świetnie, jeżeli młodzi ludzie czują się na siłach, żeby podołać takim akcjom – dodaje pan Alfons. Oboje odchodzą pobłogosławieni przez księdza i zapewniają, że przyjdą na popołudniową Mszę św.