Pasja i zamiłowanie do teatru towarzyszą Wandzie Korobowicz od dziecka. Tylko teraz zamiast guzików do współpracy zaprosiła żywych aktorów i... kukiełki.

Szopka Don Cristobala

Miejsca na widowni zajmują kolejni goście. Na scenę wychodzą aktorzy. Nie mają na sobie artystycznych przebrań. Siadają za stołem i otwierają scenariusze. Czyżby zbyt mało czasu poświęcili na przygotowania? Nie, to zamierzona koncepcja, bo najważniejsze sceny i tak odegrają kukiełki. – Federico Lorka pisał swoje sztuki przede wszystkim dla marionetek. My tę formę poszerzyliśmy, dodając aktorów – wyjaśnia pani Wanda, reżyser spektaklu. Na widowni zapada cisza, ale tylko na chwilę. Bo sztuka nie pozwala siedzieć obojętnie. Co chwila ktoś się śmieje. Godzinny spektakl mija trochę za szybko. Owacja na stojąco świadczy, że widzowie nie żałują czasu poświęconego amatorskiemu teatrowi. – Bawiłem się świetnie. Chociaż na początku, gdy aktorzy usiedli za stołem, myślałem, że będzie nudno, mało dynamicznie – mówi Damian Jaśkiewicz, widz młodego pokolenia. Chłopak przyznaje, że teatr nie jest mu obcy, bo sam się w jednym udzielał, będąc jeszcze w gimnazjum, ale wśród jego kolegów to już zapomniana sztuka. – To jest smutne, bo niejeden spektakl jest dużo lepszy niż kiepska komedia w kinie – dodaje. Z sali słychać kolejne zachwycone głosy, bo taka amatorska teatralna uczta nie zdarza się w Białogardzie często. – Sztuka była bardzo zabawna. Widać, że sami aktorzy świetnie się bawili i przeżywali swoje role. Trzeba docenić ludzi, którzy sami z siebie chcą coś robić – pokazują swoje talenty. Gratuluję im pasji i spontaniczności – mówi Joanna Dylawerska.