Stoimy przed katedrą, szczelnie zawijając się przed wiatrem. Zimno, mokro, chociaż nie najgorzej jak na koniec listopada i raczej barbarzyńską godzinę. Jest wpół do czwartej rano.

Alternatywa

Pierwszy zjawia się Krzysztof Głowiński. Do Koszalina z Góry Polanowskiej… przybiegł. Na rowerze towarzyszył mu kolega. Żona asekurowała z samochodu. – Trochę ponad 40 km – lekko posapuje, chociaż uśmiech ma od ucha do ucha. – To dużo czasu na modlitwę. Przychodzi taki moment, że jest się sam na sam z Panem Bogiem. I w radości z biegu, i w zmęczeniu. Miałem dwa kryzysy. Na 27 km wydawało mi się, że w ogóle się nie poruszam, przebieram nogami, ale stoję w miejscu. A drugi – przed samym Koszalinem – opowiada Krzysztof. Większość życia przed problemami uciekał.