Panią Małgorzatę spotykamy w mieszkaniu na drugim piętrze na jednym z koszalińskich osiedli. Zaraz od progu wita nas też nieco speszona Martusia.

Niewielka czekoladka wręczona na powitanie topi pierwsze lody. Niestety topi się także sama czekoladka i 20-miesięczna buźka w kilkadziesiąt sekund zmienia się w "niebezpieczny obiekt brudzący".

Mała wtula się w mamę, która zupełnie nie przejmuje się tym, że jej bluzka nadaje się już tylko do prania. - Hej, mała, a co ty taka nieśmiała? Moje maleństwo kochane - mówi, czule obsypując swoją "czekoladową" córeczkę pocałunkami.

Nie zawsze było tak sielankowo. 29 miesięcy temu, na wieść o pojawieniu się Martusi na tym świecie, Małgorzata miała zupełnie inne zamiary. - Chciałam zabić własne dziecko - mówi, nie dowierzając we własne słowa.

Jednak obowiązujące w Polsce prawo nie pozwalało na legalną aborcję w tym przypadku. Małgorzata musiała zejść do podziemia. Dlaczego podjęła takie kroki? Dlaczego cofnęła się w pół drogi?

Samotność między obozami

- Martusia nie była planowana. Nie miałam wtedy pracy, z ojcem dziecka mieliśmy się rozchodzić. Nie mam rodziców ani rodzeństwa. Zostałam sama. Kiedy poszłam do matki mojego partnera, osoby bardzo wierzącej, chodzącej do kościoła, ta na wieść o ciąży chwyciła za telefon i pytała kogoś po drugiej stronie, jak pozbyć się problemu. Byłam w szoku - opowiada Małgorzata.

Na horyzoncie pojawił się Adam, człowiek, który niedawno na serio odkrył Pana Boga i jak sam mówi "jest w trakcie nawracania się". - Znamy się z Gosią od lat. Jesteśmy dla siebie jak rodzeństwo. To był dramatyczny telefon. Kiedy przypominam sobie tamte chwile, widzę, że wytworzyły się w tej sprawie jakby dwa obozy. Jeden kierowany przez diabła, a drugi przez Pana Boga. Ona miała szczęście, dziecko miało szczęście, że obóz Boży rozszerzał się i zwyciężył. Jej koleżanki kategorycznie wypowiadały się, żeby nie usuwała ciąży. Znaleźli się ludzie, którzy w odpowiednim momencie wypowiadali odpowiednie słowa. Stali się narzędziami w ręku Boga. Co ciekawe, niektórzy z najbliższej rodziny znaleźli się w obozie przeciwnym życiu. Tak czasami bywa. Ale nie oceniam. Ludzie popełniają błędy - mówi mężczyzna.

- Tak, przyznaję, chciałam zabić własne dziecko. Słyszałam w sobie jakby dwa głosy. Jeden mówił mi: "Nie dasz sobie rady z tym dzieckiem. Pozbądź się go". Drugi przypominał, że to przecież moje dziecko, żywa istota. Zaczęłam szukać informacji na różnych portalach internetowych. Tam jest wszystko - mówi Małgorzata.

Jak wrzód

Faktycznie, wystarczy wpisać w wyszukiwarce "jak pozbyć się niechcianej ciąży" - i już wszystko wiadomo. Na jednej z takich stron można znaleźć kilka dobrych rad: "Cytotec jest lekiem stosowanym przy chorobach żołądka (dostępny na receptę). Arthrotec podaje się w przypadku bólu stawów i zawiera także silny środek przeciwbólowy Diklofenak. Arthrotec kosztuje ok. 50 złotych (opakowanie 20 tabletek). Jeśli masz możliwość wyboru, najlepiej zakupić zwykły Arthrotec, zawierający mniejszą ilość Diklofenaku. Kupując te środki w aptece, powołuj się na wymienione schorzenia lub powiedz, że potrzebujesz ten lek dla chorej na reumatyzm babci, która z bólu nie może się poruszać, a Ty nie masz pieniędzy, żeby udać się do lekarza po receptę dla niej".

Jak mówi Małgorzata, można znaleźć lekarzy, którzy wypiszą odpowiednie leki. Nawet nie trzeba wykazać się chorobą wrzodową czy reumatyczną. Jak podkreśla, jej lekarz kategorycznie odmówił. - Powiedział, że nie przyłoży do tego ręki - wspomina, dzisiaj z wdzięcznością.

Są też apteki, które sprzedadzą odpowiednie środki spod lady, bez recepty. Z "zabiegiem" jest już trochę trudniej. Sporo kosztuje, szczególnie jeśli ktoś chce go zrobić np. w Niemczech.

Zabić?

- Poznałem księdza Łukasza i postanowiłem umówić Gosię na spotkanie z nim - wspomina Adam. Gosia od lat była trochę na bakier z Panem Bogiem i z Kościołem. - Mój pierwszy związek to był tylko ślub cywilny - przyznaje szczerze. Teraz też nie brakuje u Małgorzaty problemów z "poziomem katolickości". - Pomyślałam: "Ja, ksiądz, aborcja? To nie ma sensu".

Adam jednak upierał się. Doszło do spotkania. - Długo się do niego przygotowywałem. To przygotowanie polegało na tym, że poprosiłem wiele osób o modlitwę. To był czas batalii o życie, batalii tych dwóch obozów. W ogóle nie mówiłem o konsekwencjach aborcji, o syndromie poaborcyjnym. Skupiłem się na dziecku. Mówiłem, kim ono może w przyszłości być, jak może wyglądać. Miałem w kieszeni model 10-tygodniowego dziecka, taką figurkę małego człowieka w rzeczywistych rozmiarach. Położyłem ten model przed nią i pokazując na niego palcem mówiłem: "Takie życie jest pod pani sercem" - opowiada ks. Łukasz Gąsiorowski, diecezjalny duszpasterz rodzin.

- Ujęło mnie to, że mnie nie ocenił, nie potraktował jak bezbożnicy. Ale uderzyły mnie słowa księdza, kiedy zapytał, czy jestem rzeczywiście w stanie zabić swoje dziecko. To słowo "zabić" wtedy do mnie dotarło. Ciekawe, bo przecież inni też mi o tym wcześniej mówili. Jednak dopiero podczas tamtej rozmowy dotarło to do mnie - mówi Małgorzata.

Raz, dwa, trzy, zginiesz ty

Patrząc na biegającą po mieszkaniu Martusię, Małgorzata snuje refleksję. - Decyzja o aborcji nie jest łatwa. Ale dzisiaj nie przekonuje mnie już tłumaczenie, że to wpadka, że mi się nie układa w związku, że nie dam rady finansowo, że jestem za młoda, za stara. Przerabiałam to na sobie. To nie są wytłumaczenia. Dzieci nie zamawia się w internecie. Wiadomo, skąd się biorą, więc jeśli ktoś współżyje...

- Dziecko daje wszystko. Nie jest mi łatwo, ani finansowo, ani w związku, ale nie zamieniłabym tego na nic. Zawsze jest wyjście. Ważne, żeby nie zostać z tym samemu, nie wstydzić się szukać pomocy.

- Czasami śmieję się sama z siebie. Martusia, czyli ta najbardziej nieplanowana i, wstyd przyznać, niechciana, teraz jest najbardziej kochana.

- Kobiety, które myślą o aborcji, czyli chcą pozbyć się dziecka, niech sobie usiądą i pomyślą o tych dzieciach, które już mają. Dlaczego nie "usunąć" któregoś z nich? Zróbmy losowanie albo pomyślmy, które mnie bardziej denerwuje, które drożej mnie kosztuje. Zabijmy jedno z nich i urodźmy sobie nowe. Narodzone, nienarodzone, też dziecko - mówi Małgorzata.

Walka nigdy się nie skończy

Ile w Polsce wykonuje się rocznie aborcji? Trudno powiedzieć, mimo że statystyki są powszechnie znane. W roku 2014 wykonano ich nad Wisłą, legalnie, ponad 1800.

Jak to wygląda lokalnie? Jak dowiedzieliśmy się oficjalnie, w szpitalu w Słupsku w roku 2015 odbyły się 4 "terminacje ciąży". W Koszalinie, w latach 2013-2015, takich "procedur" wykonano 7.

Jak dowiedzieliśmy się nieoficjalnie, liczby mogą być inne, ponieważ rzeczywiste aborcje są nieraz kwalifikowane jako samoistne poronienia.

Zatrważają też wyniki badania przeprowadzonego w roku 2013 przez CBOS. Wynika z niego, że ponad 25 proc. Polek przyznaje się do przynajmniej jednej aborcji w życiu.

Wszystko wskazuje na to, że niedługo zmieni się w Polsce prawo dotyczące aborcji. Jeśli obywatelski projekt ustawy, wokół którego toczy się obecnie gorąca dyskusja, trafi do Sejmu, a ten podda go pod głosowanie, biorąc pod uwagę układ sił, ustawa wejdzie w życie. Aborcja będzie całkowicie zakazana. Czy to sprawi, że problem zniknie? Oczywiście, że nie. Ciągle zdarzać się będą przypadki takie, jak pani Małgorzaty z Koszalina. Żadna bowiem ustawa, nawet najbardziej restrykcyjna i potrzebna, nie jest w stanie zmienić ludzkiego serca. Nie jest też w stanie skłonić kogokolwiek do rzeczywistej pomocy, a nie tylko do udzielania dobrych rad.

Dla zwolenników aborcji to argument za tym, że prawo powinno ją dopuszczać, bo przecież i tak będzie istniało podziemie. Zawsze rzeczywistość można zinterpretować tak, jak się chce. Przypadek pani Małgorzaty, który pokazuje, że paragrafy nie wystarczą, mówi na pewno jedno - walka o ochronę życia ludzkiego nigdy się nie skończy. Czasami jedno słowo, jeden gest potrafi zdecydować o życiu. Dlatego, jak mówi duszpasterz rodzin, ważne są nasze rozmowy na te tematy, także teraz, kiedy przez kraj przetacza się ogólnonarodowa dyskusja. Ważne, jakich używamy słów, czy potrafimy nazwać rzecz po imieniu, ale też przygarnąć tego, kto błądzi; czy nasze poglądy są jasne i zdecydowane, zgodne z tym, czego pragnie Bóg, a nie podyktowane tanimi emocjami czy polityczną zaciekłością.

Kim w przyszłości będzie Martusia? Tego nie wiemy. Jedno wiemy na pewno - żeby być kimś, trzeba najpierw... być.