Niedobrze by było, gdyby długo oczekiwane wyniesienie na ołtarze Jana Pawła II i Jana XXIII stało się uroczystym zakończeniem zainteresowania tymi wielkimi postaciami.

Dlatego Biblioteka Wyższego Seminarium Duchownego w Koszalinie zorganizowała spotkanie, które dało możliwość zatrzymania się nad fenomenem dwóch wielkich, niedawno kanonizowanych świętych.

Pierwszy z prelegentów, ks. dr Radosław Suchorab, przedstawił rys duchowy i duszpasterski Jana Pawła II i Jana XXIII. - Warto zwrócić uwagę choćby na daty ich śmierci. Opatrzność Boża sprawiła, że wiele nam one mówią o ich życiu i posłudze. Jan XXIII, którego największym dziełem było zwołanie Soboru Watykańskiego II, przez niektórych zwanego "Nową Pięćdziesiątnicą", umiera w wigilię Zesłania Ducha Świętego. Natomiast Jan Paweł II, apostoł miłosierdzia, odchodzi do domu Ojca w wigilię Niedzieli Miłosierdzia - zauważył kapłan.

Ks. Suchorab mówił też o surowej, graniczącej ze skrupulanctwem, duchowości Jana XXIII, który jednak wymagał przede wszystkim od siebie, a przez innych zwany był "papieżem dobroci". Przypomniał jego prostotę, ducha umartwienia i szczególne umiłowanie aktów strzelistych, o których papież Roncalli wspomina w wielu momentach swojego "Dziennika duszy".

Ks. Radosław podzielił się także wspomnieniem ze spotkania z kard. Lorisem Capovillą, osobistym sekretarzem Jana XXIII. Sędziwy purpurat nie kryje, że pierwszą osobą, która publicznie mówiła o wyniesieniu na ołtarze Jana XXIII był polski biskup Bohdan Bejze. Bp Bejze wysunął taki postulat jeszcze w czasie trwania Soboru Watykańskiego II, co spotkało się z różnymi, nie zawsze przychylnymi reakcjami pozostałych hierarchów.

Jeśli chodzi o Jana Pawła II, ks. Suchorab podkreślił jego rys maryjny, zauważenie roli świeckich w Kościele oraz szczególne umiłowanie rodziny.

Ks. dr Wojciech Wójtowicz, rektor seminarium, mówił o spuściźnie intelektualnej obu papieży. Jak zauważył, ich wkład w nauczanie Kościoła jest nieporównywalny.

Jan XXIII nie zdążył wydać wielu dokumentów. Na szczególną uwagę zasługują jego dwie encykliki: Mater et Magistra oraz Pacem in terris. Jak stwierdził ks. Wójtowicz, zwłaszcza pierwszy z wymienionych dokumentów zaskakuje swoją niesłabnącą aktualnością. - Treści tej encykliki można ciągle aplikować do współczesności. Papież mówił tam np. o solidarności społecznej i zadał ciekawe pytanie: "Jak to się dzieje, że ludzie zajmujący stanowiska o niewielkim, a nawet wątpliwym pożytku, otrzymują uposażenie bardzo wysokie?". Jan XXIII wzywał do humanizacji pracy. Wskazywał na niebezpieczeństwo neokolonializmu, w którym bogatsze państwa wykorzystują słabsze. Przepowiadał też upadek społeczeństwa, którym kieruje nieposkromiona zachłanność - mówił kapłan.

Jeśli chodzi o Jana Pawła II, ks. Wójtowicz zwrócił uwagę na dwie spośród 14 encyklik: Fides et ratio i Veritatis splendor.

- Fides et ratio mówi o wierze i rozumie, jako o dwóch fundamentach w poznaniu prawdy. Wobec kryzysu filozofii, dowartościowuje rozum ludzki, który jest darem Bożym. Jest to ważny tekst, który pomaga obronić się przed niebezpieczeństwem fideizmu, który pomija myślenie w procesie religijnym. Rozum, jeśli jest otwarty na światło Bożej prawdy, jest pomocą w poznawaniu Boga. To ważny tekst także z powodu postmodernizmu, który dokonuje dekonstrukcji rzeczywistości, głosi, że żadne zdanie nie jest pewne, że prawda jest niepoznawalna, a wszytko jest tylko grą języka - mówił ks. Wójtowicz.

- Natomiast Veritatis splendor przeciwstawia się absolutyzacji wolności. Mówi o koniecznym związku wolności z prawdą. Wolność bez prawdy staje się ślepa, a prawda bez wolności jest tylko koniecznością - wskazał duchowny.

Obaj prelegenci podkreślali, że ogrom spuścizny, jaką pozostawili po sobie dwaj wielcy papieże, jest ciągle obszarem do odkrycia, co stanowi ważne zadanie dla każdego wierzącego.

Biblioteka WSD zapowiada kolejne spotkania tematyczne, na które zaproszeni są wszyscy, którzy chcą zgłębiać prawdy wiary, także od strony intelektualnej.