Umawiamy się na rogatkach Polanowa. Samotny człowiek z plecakiem w taką pogodę – to może być tylko pielgrzym. Jest jeszcze kij, na którym zawadiacko kołysze się muszla – nieodzowny znak jakubowego wędrowania. – Dzisiaj jest mój dzień – śmieje się Artur Przychodzeń. Tym razem zostawił w tyle towarzysza wyprawy. Gdy umawialiśmy się na rozmowę, zastanawiał się, czy w ogóle uda mu się pokonać zaplanowany odcinek, bo droga już zdążyła odcisnąć swoje piętno na pielgrzymich stopach. Kapryśna pogoda, hartująca śniegiem i wiatrem, nie nastraja do gadania. Na dłuższą rozmowę spotkamy się za chwilę w gościnnych progach franciszkańskiej pustelni.