Katarzyna Matejek: Czy bycie babcią zmieniło coś w Pani życiu?

Urszula Łumianek: To uspokaja, porządkuje. Otwiera na nowe doznania. Takiego intensywnego uczucia szczęścia, jakiego zaznaję przy wnukach, wprowadzającego w tak doskonały nastrój, chyba wcześniej nie doświadczałam. Poza tym przy wnukach nie da się przyspieszyć, nie odpowiedzieć na pytanie, zrobić coś byle jak. To służy także mnie samej, bo uczę się działać bardziej autentycznie, po prostu mądrze.

Czym to się różni od tego, co Pani przeżywała jako matka syna i córki?

Dystansem. Ilością czasu przeznaczonego wyłącznie na bycie razem z dzieckiem, na zabawę, rozmowę. Mam go więcej dla wnucząt, bo mimo że nadal pracuję zawodowo, to potrafię tak poukładać moje obowiązki, by ten czas znaleźć. Nie wiem, czy umiałam się tak dobrze bawić jako mama, ale jako babcia naprawdę nauczyłam się to robić.