Katarzyna Matejek: Czy długo odkrywała Siostra powołanie zakonne?

S. Zofia Piotrowska: Długo. Zanim trafiłam do zgromadzenia, przez 16 lat pracowałam w szkole średniej jako polonistka. W tym czasie mój starszy brat zachorował na raka. Lekarze zdiagnozowali, że to nieuleczalne, wyznaczyli termin śmierci. Nie uwierzyłam im. Postanowiłam, że odtąd będę o tym rozmawiać z Bogiem.

W jaki sposób?

Modliłam się, mocno. Chodziłam z różańcem w kieszeni, odmawiałam go, zasypiając i budząc się w nocy. Prosiłam też o modlitwę innych: wspólnotę charyzmatyczną, przyjaciół, znajomych. Miałam wielką wiarę. A mimo wszystko przyszły zwątpienia. Bo długo wydawało się, że wszystko zmierza ku śmierci.

Próba wiary?