Wałecki zakonnik opowiada historię siostry zakonnej, która po modlitwie wstawienniczej wstała z wózka. – Miała taką wadę kręgosłupa, która według lekarzy na trwałe uniemożliwiała jej chodzenie – wspomina kapucyn. Efektem modlitwy była rzecz zadziwiająca. – Siostra nie tylko zaczęła chodzić – i chodzi do dzisiaj – ale w jej kręgosłupie nic się nie zmieniło – zaświadcza br. Waldemar. Zainteresowanie modlitwą wstawienniczą rośnie, stąd potrzeba warsztatów, aby osoby chcące posługiwać w ten sposób mogły to robić właściwie, a ci, którzy proszą o modlitwę, nie traktowali jej jak wizyty u fizjoterapeuty.

Pobożny egoizm

Modlitwą wstawienniczą jest właściwie każda modlitwa prośby za kogoś innego. – Może nią być np. prosty pacierz czy błogosławieństwo rodziców dla dzieci. Każdy z nas powołany jest do takiej modlitwy. Jest ona bardzo ważna, ponieważ uwalnia od egoizmu. Okazuje się bowiem, że także na modlitwie można być egoistą, który myśli tylko o sobie – podkreśla br. Waldemar, zachęcając do modlitwy za innych, również za tych, którzy czynią nam konkretne zło. Żeby więc modlić się wstawienniczo, nie trzeba należeć do wspólnoty charyzmatycznej. Trzeba po prostu być chrześcijaninem, który także na modlitwie potrafi spojrzeć dalej niż na czubek własnego nosa.