Na – nomen omen – Franciszkańską nie przyjeżdża się z pustymi rękoma. Wyciągnięte z bagażnika worki marchewek i jabłek witane są z życzliwością. – Przydadzą się też: ziarno, mleko w proszku, siano, a nawet żołędzie, czarny bez, buczyna. Nie wspominając o specjalistycznej karmie – wylicza Edyta Pudzianowska, otwierając furtkę ukrytego na końcu wyłożonej płytami drogi domku jednorodzinnego. Pani prezes właśnie skończyła rozpinać siatkę zabezpieczającą. Albo zbijać palety na podwórku. Albo sprzątać, zamiatać, karmić. I już od furtki słychać, że lokatorzy tej posesji zwyczajni nie są.

Daleko i jeszcze dalej

Sarna przyjechała spod Poznania. To ofiara niefrasobliwości i nadgorliwości człowieka. I zupełnej nieznajomości świata zwierząt. – Ludzie zabrali ją z lasu w pierwszym odruchu, myśląc, że to sierotka. Nie przemyśleli sprawy. Najprawdopodobniej jej mama była gdzieś w pobliżu.