Stara chałupka po wujostwie, wokół mnóstwo kwiatów, z tyłu drewniany wychodek, na horyzoncie wzgórze, las. Dobrze się siedzi na ławeczce przed chatką, samemu – by cieszyć się patrzeniem na to wszystko lub odmawiać Różaniec – albo z sąsiadkami, z tymi, z którymi można spędzić popołudnie bez plotkowania, za to na duchowych pogaduszkach.

Barbara Ciżmowska znajduje w skrawku ziemi w Okuninie koło Miastka swoje miejsce na ziemi. Przyjeżdża tu z niedalekich Kępic, kiedy tylko może. Stąd ciągnie ją dalej: do lasu, który kocha, do biegania, w którym jest wicemistrzynią, do Boga i ludzi. – W pewnym momencie stałam się innym człowiekiem. Takim prostym – mówi, choć nie bardzo wie, jak to wyjaśnić. – Nie potrafię się niczym zatrwożyć. Umiem oddzielić sprawy ważne od drobiazgów. A drobiazgami już zupełnie się nie irytuję.