Mszą św. sprawowaną rano 11 lipca w kaplicy Domu Miłosierdzia Bożego w Koszalinie rozpoczęła się piąta edycja akcji ewangelizacyjnej Karawana Bożego Miłosierdzia. Dziewięć osób – Bracia Miłosiernego Pana, Siostry Miłosiernego Pana i osoby świeckie – wyruszyło w kierunku Sianowa, by napotkanym ludziom głosić Ewangelię, spotykać się z mieszkańcami miejscowości, modlić się z nimi, zapraszać do kościoła, bawić się z dziećmi. Celem są małe wsie, kolonie i pojedyncze gospodarstwa, do których misjonarzom łatwo będzie dotrzeć pieszo. Ich podróż potrwa do 20 lipca. Codzienną relację publikują na blogu „Jezus w drodze”.

To piąta edycja Karawany (z dwuletnią przerwą na czas pandemii). W pierwszym roku stanowiły ją konie ciągnące wóz, w kolejnych latach – ekipa na rowerach, obecnie ewangelizatorzy idą pieszo.

Bez smartfona

– Modliliśmy się na długo przed tym wydarzeniem i rozeznaliśmy, że tym razem karawana ruszy pieszo, niosąc krzyż i obraz Jezusa Miłosiernego – wyjaśnia ks. Radosław Siwiński, prezes stowarzyszenia Dom Miłosierdzia. – Ale jest jeszcze jeden szczególny znak: osiołek. Z jednej strony to pewien symbol Ziemi Świętej, ubóstwa, prostoty ewangelicznego życia, a z drugiej – coś, co przyciąga dzieci. Ewangelizatorzy nie biorą ze sobą większego ekwipunku, jedynie najbardziej potrzebne rzeczy. Wchodząc do wioski, zmierzają najpierw do kościoła, kontaktują się z proboszczem parafii, a potem pukają do drzwi domów, głoszą Ewangelię, zapraszają na modlitwę, rozdają medaliki i ulotki z ewangelicznym przesłaniem. Nie niosą ze sobą pieniędzy, kart płatniczych, telefonu (oprócz jednej osoby). Chodzi o znak zaufania Bogu, zdania się na Bożą Opatrzność oraz dobroć napotkanych ludzi.

Wśród świeckich uczestników Karawany jest Kamila Kaniewska, która od pewnego czasu jako wolontariuszka wraz z córką wspiera funkcjonowanie Domu Miłosierdzia. Na dziesięciodniową wędrówkę zabrała ze sobą niewielki plecak z podstawowymi rzeczami: bielizną, koszulką na zmianę, kurtką przeciwdeszczową.

– Idę, by głosić Pana Jezusa i Jego miłość do każdego człowieka. Jest to od dawna pragnienie mojego serca i mam nadzieję, że także Boża wola – mówi pani Kamila. Jak dodaje, nie obawia się przeciwności. – Nie chodzi o łatwiznę, ale także o krzyż. Wiemy, że możemy liczyć na Bożą pomoc, że Bóg nas poprowadzi, podpowie, co należy robić i mówić.

Jezus na plecach

Brat Tymoteusz po raz pierwszy bierze udział w Karawanie Bożego Miłosierdzia. Cieszy go, że nie zabierając nic ze sobą, wychodzi z Domu Miłosierdzia posłany przez biskupa i ks. Radka, tak jak to niegdyś robili apostołowie. – Nie wiemy, dokąd pójdziemy, jesteśmy zdani na Ducha Świętego i właśnie tam, gdzie On chce, my zaniesiemy Chrystusa – mówi br. Tymoteusz. – Podczas ewangelizacji porusza mnie, jak Bóg działa w ludziach, którym Go głosimy.

Siostra Marta niesie na plecach obraz Pana Jezusa. W czasie drogi zmienią ją w tym zadaniu kolejne osoby. – Wierzę, że napis „Jezu, ufam Tobie” da w tych trudnych czasach ludziom nadzieję – mówi siostra.

Brat Samuel wędruje po raz drugi. Uważa, że ten rodzaj ewangelizacji – poprzez skrajne zaufanie Bogu – jest lepszy niż inne formy. – To daje duże poczucie wolności, jest wiele spontaniczności – mówi. – Poddajemy się jeszcze bardziej Duchowi Świętemu i się rozwijamy.

– W sercu czuję przynaglenie, by głosić Dobrą Nowinę, bo myślę, że obecnie nie ma już czasu na nic innego. Trzeba tylko iść i głosić ją ludziom, którzy pogubili się, powiedzieć im o Jezusie parę dobrych słów – mówi brat Eliasz, pierwszy raz opiekujący się osiołkiem. Jak wyjaśnia, jeśli osioł zaprze się i nie będzie chciał iść dalej, marchewki przełamią jego opór. – Myślę, że obecność tego zwierzęcia ma w tej wędrówce znaczenie i że przyniesie to dobre owoce.