Pragnienia i niepokoje młodych

Tę problematykę podjęła nowa inicjatywa diecezjalna – Szkoła Liderów Młodzieży.

▲ Nastoletni diecezjanie chcą dzielić się wiarą z rówieśnikami.
Katarzyna Matejek /Foto Gość

Pierwsza edycja nowej inicjatywy diecezjalnego duszpasterstwa młodzieży nosi nazwę „Pragnienia i niepokoje”. Weekendowe spotkanie odbywało się od 17 do 19 marca w koszalińskim CEF. Wzięło w nim udział kilkadziesiąt młodych osób z różnych ruchów i wspólnot: oazy, KSM, Skautów Europy i biblijnych spotkań skrzatuskich.


Zadaniem Szkoły Liderów jest zrzeszenie młodzieży diecezji, która działa w różnych grupach przyparafialnych lub też nigdzie nie jest zaangażowana. – Chcemy tworzyć liderów, którzy podejmą pracę z młodzieżą na przykład w ramach przygotowania do bierzmowania. A przede wszystkim chcemy wzmocnić ich we własnej formacji chrześcijańskiej. Zanim pójdą do innych, sami muszą nabrać mocy i doświadczenia, by podjąć odpowiedzialność za drugiego młodego człowieka – wyjaśnia ks. Rafał Kowalski, współprowadzący rekolekcje. – Liczymy, że młodzi będą mówić rówieśnikom, iż taka formacja liderów istnieje, i że będziemy mogli ten projekt kontynuować.Ksiądz Kowalski mówił młodym katolikom o pragnieniach i niepokojach współczesnej młodzieży. – Największym pragnieniem człowieka jest bycie kochanym, miłość. A także wewnętrzna radość chrześcijańska, która niestety może być dzisiaj mylnie rozumiana – stwierdził.


Jak dodał duszpasterz, większość młodych boi się niezrozumienia i odrzucenia – czy to przez środowisko rówieśnicze, czy przez rodzinę. Tym, co kradnie im życie, bywa też wirtualny świat. Młodzi rozważali tę kwestię podczas rekolekcji na przykładzie piosenki znanego rapera. Pustkę wewnętrzną, jak mówi kapłan, może całkowicie wypełnić tylko jedna osoba – Jezus Chrystus. Podczas rekolekcji służyły temu celowi modlitwa, nabożeństwa, sakramenty, duże spotkanie w koszalińskiej katedrze w ramach Wielkopostnych Czuwań Młodych i świadectwo wierzących rówieśników. Nie zabrakło wartościowych rozmów, tańców i rekreacji.


Rozpoznać potrzebę


Psycholog Joanna Kasprowicz zaproponowała młodzieży dawkę wiedzy teoretycznej i warsztatowej. Uczestnicy mieli okazję do wsłuchania się we własne wnętrze, nazwania swoich priorytetów, a następnie dokonania samorefleksji, a także wymiany spostrzeżeń w trakcie pracy grupowej.


– Moim celem jest wsparcie młodzieży w rozpoznawaniu swoich potrzeb, a trzeba zauważyć że często nawet ludzie dorośli nie są świadomi tego, czego potrzebują – mówi J. Kasprowicz. W zakresie podjętych przez nią tematów znalazły się zarówno potrzeby fizjologiczne, potrzeba kontaktu z ludźmi ,jak i fakt, że to właśnie potrzeby są motywacją do różnych działań. – Jeśli są one niezaspokojone, jeśli nie zwracamy na nie uwagi, wówczas możemy czuć się sfrustrowani, utrudnione staje się poczucie spełnienia, jakości naszego życia.


Dzielić się pięknem


Wiktoria Gembara z Dolaszewa jest tuż przed maturą, więc jej pragnienia i niepokoje są obecnie związane z egzaminem dojrzałości. – Mam też pragnienie dotyczące oazy, która jest dużą częścią mojego życia: aby to dzieło się rozwijało. Chciałabym być osobą, która innym daje światło – mówi 18-latka, która animowała spotkania rekolekcyjne. Jak wspomina, świadomość odpowiedzialności za innych obudziła się w niej w trakcie rekolekcji oazowych drugiego stopnia. – Wychodzę z założenia, że jeśli ja dostaję coś pięknego od życia, od Boga, to chcę się tym dzielić – zapewnia.


Magdalena Podgórska z parafii św. Wojciecha w Kołobrzegu od lat działa w KSM. Oznacza to dla niej m.in. prowadzenie grupy bierzmowanych czy pomoc w zakrystii. Rozumie, jak ważna jest osoba lidera, który przewodzi grupie, ale wie także, jak bardzo lider sam potrzebuje umocnienia. – Zdarzają się też trudne momenty. Wtedy przede wszystkim potrzebne jest zawierzenie wszystkiego Panu Bogu, pytanie Go, co jest właściwe, dobre. Wtedy On podsyła ludzi, którzy wspierają, popychają do przodu – mówi Magda.


15-letnia Julia z Jelenina od trzech lat uczęszcza na spotkania oazy w Szczecinku w parafii pw. Miłosierdzia Bożego. Jak mówi, woli pokazywać Boga swoim życiem niż o Nim opowiadać, zwłaszcza że jej rówieśnicy nie akceptują bezpośrednich ewangelizacji, traktując to jako narzucanie poglądów. – Chciałabym być osobą, w której oni zobaczą Bożą miłość, to, że Bóg daje mi szczęście i radość – zapewnia. Pomagają jej w tym wspólnota, rekolekcje i starszy brat, który w tej dziedzinie jest dla niej autorytetem.