Jest jak konkretna odpowiedź na tytuł, w którym Maryja jest tu czczona: Matka Miłości zranionej i naszej Nadziei. Może dlatego wspólnota, która pomaga uzależnionym odzyskiwać wolność i nowe życie, tak dobrze się tu czuje? Przyjeżdżają na spotkania i rekolekcje, a pracujący w sanktuarium członkowie wspólnoty są jak żywe świadectwo, że Jezus naprawdę leczy. – Od jakiegoś czasu Maryja przytula tu wspólnotę. Ja ich tylko zapraszam: na spotkania, rekolekcje albo do pomocy w czymś. A miejsce zapada im w serca.


Teologia tego sanktuarium idealnie wpisuje się w duchowość Cenacolo – przyznaje ks. Wacław Grądalski, skrzatuski kustosz, który ponad 20 lat temu zaprosił wspólnotę do Polski, do podkoszalińskiego Giezkowa. – Podczas peregrynacji Piety po diecezji wyjaśniamy teologię tego znaku, mówiąc o tym, że Jezus przyjął na siebie nasze rany, ból naszego grzechu. Jego miłość nas leczy. A Maryja przyprowadza nas jak matka i uczy przyjmować płynące z krzyża uzdrowienie. Na tym polegał geniusz s. Elviry: zobaczyła oczami Boga rzeczywistość poranioną grzechem i oparła całą filozofię wspólnoty na prostym stwierdzeniu: „Gesu guarisce” – Jezus leczy – wyjaśnia. 


Najlepszy Architekt 


Na pytanie, kto wpadł na pomysł zbudowania domu wspólnoty w Skrzatuszu, kustosz bez wahania odpowiada, że Pan Bóg. On jedynie modlił się i wsłuchiwał. Najpierw był pomysł kupienia gospodarstwa w pobliżu sanktuarium. Ale za co? Więc prosił, aż… wyprosił. – Znalazł się sponsor, choć ostatecznie do transakcji nie doszło. Ale pieniędzy wystarczyło na zakup kawałka ziemi. Skoro tak, to budujemy! – opowiada ks. Grądalski.


Zaczęli bez biznesplanu i pieniędzy. Na płocie powiesili baner „Tu budujemy dom Cenacolo” i czekali, co będzie dalej. A dalej jest tak, że za chwilę budynek będzie przykryty dachem. Na pytanie, jak to możliwe, ks. Wacław cytuje: „Dzban mąki nie wyczerpie się i baryłka oliwy nie opróżni się aż do dnia, w którym Pan spuści deszcz na ziemię”. – Nigdy nie mamy zapasu pieniędzy, ale dom rośnie. Jest tyle, ile trzeba – mówi. I ta odpowiedź ludzi, którzy włączają się w to dzieło, utwierdza w przekonaniu, że plany skrzatuskiego domu wykreślił najlepszy Architekt. 


Co znajdzie się pod dachem? – Kaplica! – odpowiada bez wahania ks. Wacław. To zawsze najważniejsze miejsce każdego z domów wspólnoty. Choć ten skrzatuski będzie nieco różnił się od innych. – Dość dużym problemem dla członków wspólnoty jest moment wychodzenia do świata, opuszczania inkubatora, w którym rodziła się na nowo miłość. Ten dom ma być takim miejscem przejścia pomiędzy: byciem częściowo już w świecie, pracując, także w sanktuarium, spotykając się z różnymi ludźmi, ale jeszcze wracaniem do domu wspólnoty – opowiada skrzatuski kustosz. 


Co dalej? 


Dom poprowadzi małżeństwo, które postanowiło służyć swoim życiem Cenacolo. Jacek, który przeszedł drogę od uzależnienia do prowadzenia domu wspólnoty, i jego żona Ewa. Najprawdopodobniej znajdzie w nim miejsce 20 mężczyzn. – Ale Pan Bóg jeszcze nie powiedział, co będzie dalej – zastrzega ze śmiechem ks. Wacław. Dom ma być życzliwy, otwarty, ciepły. A jeśli okaże się za mały… − To będziemy myśleć, jak go rozbudować – mówi po prostu.


Wspólnota Cenacolo, zrodzona z charyzmatu zmarłej niedawno zakonnicy Elviry Petrozzi, od 40 lat niesie pomoc młodym ludziom. Przez Wieczernik, bo tak tłumaczy się nazwę wspólnoty, przeszło ponad 30 tys. uzależnionych, dla których jedynym programem terapeutycznym było: „Gesu guarisce” – Jezus leczy. Cenacolo nie ma tradycyjnej metody leczenia z uzależnień – nie stosuje się ani specjalistycznych terapii, ani leczenia farmakologicznego. Jest modlitwa, praca, przyjaźń. W 20 krajach świata Cenacolo ma ponad 70 domów. Ten w Skrzatuszu będzie piątym otwartym w Polsce.


Jak włączyć się w to dzieło? Można wspomóc je wpłatą na konto parafii pw. NMP Bolesnej Pani Skrzatuskiej w Skrzatuszu z dopiskiem: Cenacolo.