Live w HD – odarci ze smaku życia.

Termin wysoka rozdzielczość rozumiany dosłownie, tak dobrze przystaje do aktualnej sytuacji. Zostaliśmy rozproszeni, rozdzieleni coraz bardziej i dalej. Tyle tylko, że termin ten swoim sednem ma wskazywać na hi, czyli jakość zdefiniowaną jako wysoką. O tą wysoką jakość w rozproszeniu, rozdzieleniu, oddaleniu jakby trochę trudno. Zwłaszcza w live, czyli w życiu.
Naprawdę dobre wino podane dożylnie jako kroplówka. Tak można by porównać próbę przeniesienia życia w sferę najlepszej jakości cyfrowego połączenia on-line. Świat jednak próbował. Zakupy on- line, z wszelkimi udogodnieniami, z dostawą do drzwi i możliwością zwrotu bez podawania przyczyn. Kultura on-line, bez wychodzenia z domu do kina, teatru, czy opery, bez biletów, na kliknięcie. Zwiedzanie świata w 3D. Nawet fizyczne relacje damsko męskie, właściwe małżeńskiej (i nie tylko) alkowie, określane jako seks, sprowadzone wyłącznie do patrzenia, podglądania, w których w zasadzie dotknąć można wyłącznie siebie i to najlepiej się uszczypnąć, żeby móc poczuć, czy jeszcze się żyje naprawdę. I cały ten erzac nagle został poddany weryfikacji, testowi na możliwość stanowienia alternatywnej rzeczywistości. Na chwilę tak, na dłużej nie. I to w skrócie powinno wystarczyć do zwrócenia naszej uwagi na pewne procesy pełzające w zupełnie nieprawidłową stronę, zwłaszcza jeżeli posuwają się za daleko, za często i za gęsto. 3D w HD nie oferuje smaku, zapachu, ciepła, wrażeń dotykowych i wielu innych zmysłowych uciech i przyjemności, próbując sprowadzić rzeczywistość do iluzorycznego zobrazowania. To w zasadzie tylko nieudolna próba audio wizualnego opisu rzeczywistości.
Jednak zmiany jakie mogą dotknąć kościół, ten rozumiany jako zgromadzenie wiernych, możliwe, że jeszcze nie wysunęły się na pierwszy plan naszych przewidywań, domniemań i często przepełnionych obawami rokowań.
Rozproszenie z jednoczesną izolacją dotykające często genomu wręcz alienacji, z konieczności przekierowało naszą uwagę z wspólnotowego obrzędu na indywidualną osobową relację. Przyzwyczajonym do częstszych i dłuższych indywidualnych adoracji, do praktyki medytacji, do rzetelnego i wyczerpującego rachunku sumienia i szczerego żalu za grzechy i do obowiązku codziennej modlitwy, to krótkie czknięcie przerwy, w zasadzie nie powinno zaszkodzić. Może jedynie wzbudzić pewien rodzaj tęsknoty, za tym, co w zasadzie dopełniało ich życie duchowe, czyli komunię agape. Miłość przeżywana solo, w pojedynkę ,to pozór podobny do biesiadnej uczty celebrowanej w samotności.
Pozostaje clou czyli sedno. Jak Kościół zechce zagospodarować nowe doświadczenie indywidualnej głębszej relacji z Bogiem u tych, którzy dopiero w tej sytuacji odkryli to doświadczenie? Czy zechce wykorzystać sytuację, jako szansę ustawienia właściwego wektora, kierującego wspólnotowy obrzęd religijny na drogę do osobistej relacji i jednocześnie zachować osobistą głęboką relację, jako funkcję, którą najpełniej można zrealizować i wyrazić dopiero w wylaniu jej na dopełniający obszar wspólnej uczty?
Rewolucyjnych zmian jakich można się spodziewać a nawet oczekiwać, jako skutków wymuszonego pandemią eksperymentu przeniesienia życia i żywego spotkania do odrealnionej przestrzeni wirtualnej nie upatrywałbym w lękach o to, że Bóg nie poradzi sobie z sytuacją i nie zdoła zachować Kościoła. Wolałbym patrzeć w przyszłość dostrzegając, że teraźniejszość zaoferowała nam właśnie jedyną w swoim rodzaju szansę wyprostowania pewnych torów, po których poruszamy się w naszych poszukiwaniach zbliżenia do Boga. Z pewnością kluczem takiego tematu nie jest wyłącznie króciutka przygoda obrządku z medialną relacją, która zapewne w konsekwencjach nie będzie miała większego znaczenia. Samo słodkie, czyli to na czym powinno nam zależeć najbardziej, naprawdę może leżeć gdzieś po za dotychczasowym obszarem naszych zainteresowań , naszych obaw czy ogólnie naszej uwagi.