Na miejsce założenia nowego cmentarza ówczesna parafia St. Marien Gemeinde wybrała wzgórze nazywane „rosyjskim szańcem”.

Warto wspomnieć, że z kwater od strony obecnej ulicy Obrońców Wybrzeża korzystali mieszkańcy prawobrzeżnej części miasta, a od strony obecnej Kaszubskiej mieścił się cmentarz gminy żydowskiej.

Po tym ostatnim pozostał jedynie zabytkowy dom przedpogrzebowy i wydzielony fragment, na którym znajduje się pamiątkowa tablica.

Nie zachowały się niestety te najstarsze groby na słupskiej nekropolii. Jedną z nielicznych pamiątek po przedwojennych mieszkańcach Słupska jest pomnik z nieistniejącego już grobowca rodziny Kaufamnnów z 1918 r.

Przez dwa kolejne wieki cmentarz przy Kaszubskiej kilkakrotnie powiększano. Obecnie na 23 hektarach znajduje się ok. 40 tys. grobów.

Są tu także zbiorowe mogiły. W jednej z nich spoczywa 22 Polaków z obozu pracy, zamordowanych w przeddzień wyzwolenia Słupska, w innej – ponad półtora tysiąca radzieckich żołnierzy poległych w walkach o ziemię słupską, a w jeszcze innej – belgijscy, francuscy, holenderscy i radzieccy jeńcy wojenni.

O najmłodszych ofiarach wojny przypomina pomnik Matki Polki – wyobrażający klęczącą nad ciałami dzieci zrozpaczoną i bezradną matkę. Poświęcono go ofiarom epidemii tyfusu, jaka rozszalała się w grudniu 1944 r. w jednym z obozów przejściowych zlokalizowanych na terenie miasta.

Do obozów tych zwożono ludność polską, białoruską i rosyjską. W obozie, który organizowano w szkole przy ul. Deotymy osadzono ok. 3 tys. kobiet z dziećmi.

Nie udało się ustalić pełnej liczby ofiar obozu. Imiennie rozpoznano 108 dzieci i dwoje dorosłych, pochowanych z zbiorowych mogiłach.

W sercu cmentarza znajduje się kaplica z czerwonej cegły, zbudowana na planie ośmioboku. Powstała pod koniec XIX w.