Jedna łuszczyca to za mało

Pani Sylwia dowiedziała się, że jest chora, kiedy miała 20 lat. Łuszczyca nie jest jej obca, bo choruje na nią także jej mama. To, niestety, choroba dziedziczna. – Pierwszym objawem była krostka w głowie. Nie przejęłam się nią. Po jakimś czasie jednak pojawił się wysyp na całym ciele. Kiedy dowiedziałam się, że to łuszczyca, nie wiedziałam, jak mam się zachować. Mój mąż się przeraził. Jego pierwsze pytanie było: „Czy to nie jest zaraźliwe?”. Teraz żyje ze mną i z tą chorobą. To on motywuje mnie, żebym poszła do lekarza, kiedy nie mam już siły i kiedy maści w domu nie pomagają – przyznaje. Chorzy na łuszczycę muszą codziennie dbać o skórę, by móc normalnie żyć. – Trzeba nieustannie stać na baczność. Codziennie natłuszczać skórę, stosować leki złuszczające, żeby nie powstawała łuska. Nie dość, że to zabiera mnóstwo czasu, bo kilka godzin dziennie, to jest także kosztowne. Często ludzie aktywni zawodowo nie są w stanie tego pielęgnować. Dlatego zdarza się, że chorzy się nie smarują. Wtedy łuska narasta, skóra boli, swędzi, piecze i pęka. To błędne koło, bo im bardziej się ją zaniedba, tym trudniej się leczy – wyjaśnia Alicja Nowakowska, dermatolog w Szpitalu Wojewódzkim w Koszalinie. Pani Sylwia cierpi na dwie odmiany łuszczycy. Przez tę drugą nie może zostać mamą, choć o tym marzy. – Oprócz krostkowej mam też łuszczycowe zapalenie stawów. Ono powoduje straszny ból kości. Był taki czas, że przez pół godziny wstawałam z łóżka, bo nie mogłam wytrzymać z bólu. Reumatolog zapisał mi leki chemioterapeutyczne, ale przez nie nie mogę mieć dzieci. Gdybym zaszła w ciążę, dziecko by nie przeżyło – wyjaśnia pani Sylwia. Rehabilitacja przestała już jej pomagać, dlatego jedynym środkiem, by załagodzić ból, są tabletki.