Dwudniowy zlot Liturgicznej Służby Ołtarza zorganizowano z okazji jubileuszu stulecia poświęcenia kościoła, w którym posługują księża salezjanie. Zaproszeni zostali wszyscy, którzy na przestrzeni lat stawali do ministranckiej służby. Świętowanie rozpoczęli w sobotni wieczór – oczywiście spotkaniem przy ołtarzu. Nie wszyscy włożyli wprawdzie komże, ale wspólnie modlili się w intencji kolegów ministrantów i księży opiekunów. Po Eucharystii był czas na spotkania z kolegami i wspomnienia.

Przy stole spotkało się 70 ministrantów, czynnych i byłych. Honorowi ministranci, czyli „weterani” z najdłuższym stażem, pamiętają doskonale czasy, gdy przy ołtarzu było ich nawet 250! – Zbiórki, służba, przyjście do kościoła i założenie komży to najprostsza część ministrantury. Najtrudniej jest, kiedy wychodzi się na świat i idzie się do szkoły, do pracy, do domu. Tam też trzeba pokazać wyraźnie, że pewnych rzeczy nie robię, na pewne rzeczy się nie zgadzam, że moje poglądy to Ewangelia. A to trudne, bo może spotkać się z kpiną, wyszydzeniem, pokazywaniem palcami – mówi Michał Hoga, prezes liturgicznej służby ołtarza w parafii pw. Świętej Rodziny, na służbie od 21 lat. Na świętowaniu ministranckiej braci nie zabrakło księży, których powołanie dojrzewało podczas służby przy ołtarzu. – Całe nasze życie to dorastanie do świętości, a przygoda z ministranturą może być doskonałym jego początkiem. Miarą sukcesu bycia ministrantem niekoniecznie musi być powołanie do kapłaństwa. Przyjaźń z Panem Jezusem rozwija się w różnych powołaniach. Powołanie do małżeństwa, do bycia ojcem rodziny to najcenniejsze z powołań. Dlatego, zwłaszcza w dzisiejszych czasach, myślę, że każda dziewczyna chciałaby mieć ministranta za męża, to po prostu koń z dobrej stajni – śmieje się ks. Jacek Brakowski.

Więcej o świętowaniu pilskich ministrantów na: koszalin.gosc.pl