Obchodząc świątynię dokoła, można zobaczyć u jej podstawy kamień z inskrypcją: „1869”. Jak wyjaśnia ks. Henryk Romanik, proboszcz parafii katedralnej i diecezjalny konserwator zabytków, to kamień węgielny neogotyckiego kościoła, który przed 150 laty miał zgromadzić rosnącą społeczność katolicką. Rosnącą po tym, jak najpierw – począwszy od 1535 roku – zdziesiątkowała ją reformacja luterańska, zalewając protestantyzmem Księstwo Pomorskie i z czasem zakazując publicznego kultu pod karą więzienia. Rosnąc po wtóre po tym, jak po II wojnie światowej na Ziemie Odzyskane przybyli Polacy z różnych stron, by tu odnaleźć swoją małą ojczyznę.