Ito tej rodzimej, lokalnej. Bowiem zasadą odbywającej się co roku trzydniowej imprezy jest odtwarzanie typowych dla Kołobrzegu zajęć. Tyle że tych z czasów słowiańskiego grodu Chrobrego i Krzywoustego oraz lokacji miasta za Warcisława III.

Miasto solą słynące

– Pokazujemy te rzemiosła, które są historycznie i archeologicznie w Kołobrzegu potwierdzone. Był browar, więc warzymy piwo, była cała dzielnica kowali, więc i kowala przy pracy można oglądać, jest mincerz bijący monety, są i bartnicy – wylicza, oprowadzając po namiotowym miasteczku, Jarek „Jerry” Bogusławski, miejscowy człowiek legenda, społecznik, żeglarz, przewodnik turystyczny, a przede wszystkim pomysłodawca i główny motor napędowy Targu. Wśród rzemieślników kręcących powrozy, wyplatających koszyki czy tworzących rogowe ozdoby nie mogło zabraknąć tych, z których Kołobrzeg przed wiekami słynął: zwaryczy warzących sól z kołobrzeskiej solanki. Nie bez powodu 1000 lat temu gród ten nosił dumnie przydomek „Salsae Cholbergensis” – solny Kołobrzeg. A sól, jak wiadomo, nieodzowna była do przyrządzania lokalnego przysmaku: śledzi. „Naszym przodkom wystarczały ryby słone i cuchnące,/ My po świeże przychodzimy, w oceanie pluskające!/ Ojcom naszym wystarczało, jeśli grodów dobywali,/ A nas burza nie odstrasza ni szum groźny morskiej fali./ Nasi ojce na jelenie urządzali polowanie,/ A my skarby i potwory łowim skryte w oceanie” – Jerry recytuje zapisaną przez Galla Anonima „Pieśń wojów Bolesława Krzywoustego w 1107 r. – Tego Kołobrzegu lokacyjnego jeszcze wówczas nie było, on powstał dopiero 23 maja 1255 r. Gród był na terenie dzisiejszego podkołobrzeskiego Budzistowa. Ale właśnie tutaj, gdzieś w okolicach tego miejsca, gdzie dzisiaj jesteśmy, wojowie tę pieśń śpiewali – kiwa głową. Wśród wielu specjałów nie tylko takich „średniowiecznych” śledzi można było na Targu pokosztować.