Jak w małżeństwie

Dla s. Teresy wierszopisanie zaczęło się za klauzurą. – Rodzice stworzyli mi dom, w którym sporo było sztuki i poezji. Ale sama raczej wolałam mówić cudze wiersze niż je pisać – przyznaje z uśmiechem. Dla s. Tacjany przygoda z poezją to też zupełnie świeża sprawa. – Pan Bóg obdarza nas talentami. Nie wiem, ile czasu będzie trwało to pisanie. Może do końca życia, a może to talent „na teraz”, a potem przyjdzie nowy? – zastanawia się. – Moje wiersze to wołanie do Boga. Mówię Mu o troskach, z którymi przychodzą do nas ludzie. Pierwszy wiersz powstał na adoracji. Dyskutowałam z Panem Bogiem o trudnej sytuacji, w której znalazła się moja znajoma. Poezja s. Izabeli powstawała tak dawno temu, że za nic nie może sobie przypomnieć, żeby kiedykolwiek napisała wiersz, z którego pochodzi tytuł tomiku „Tajemne drzwi”.