Hart ducha

Oboje są wychowankami Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla dzieci i młodzieży w Tursku leżącym pomiędzy Miastkiem a Sławnem. W przepięknym odnowionym pałacu z przełomu XIX i XX w. uczą się dzieci z niepełnosprawnością intelektualną, a niektóre, jak Daniel, także ruchową. W jego przypadku jest to głuchota na jedno ucho, a na drugie spory niedosłuch. Daniel rok temu ukończył szkołę, lecz nadal codziennie przyjeżdża na treningi. Wsiada w kajak i pod okiem trenerki Małgorzaty Petryny poprawia swój czas, pływając po jeziorze, do którego wprost ze szkoły prowadzą niewielkie schodki. – Na wodzie czuję się jak ryba – mówi z pasją. Ale nie od razu tak było. Najpierw się przewracał. Fikał pod wodę raz za razem. Nie, nie w wywrotnym kajaku wyczynowym – w tym wywracają się wszyscy. Daniel przewracał się nawet w zwykłym kajaku turystycznym. Jego mama, Teresa Gietka, pamięta, jak odwiedziła syna na obozie w Swornych Gaciach. Wówczas doceniła jego talent. – Daniel akurat trenował na kajaku wyczynowym. Szwagier również wsiadł i próbował utrzymać się w pionie – nic z tego, przewracał się w kółko. A Daniel już to umiał, pięknie pływał – wspomina z dumą. – Turystyczny kajak jest wyjątkowo stabilny, o wywrotkę w nim naprawdę trzeba się postarać – spieszy wyjaśnić M. Petryna. Dlatego nie boi się sadzać do niego uczniów, którzy potrafią pływać. Wie też, że w kapoku i brodziku wydzielonym na jeziorze, gdzie wody jest po kolana, nic im nie grozi. Pełnych obaw rodziców, którzy nie wyrażają zgody na kajakarską szkółkę swoich pociech, przyprowadza na brzeg. – Sadzam dziecko do kajaka i mówię: „Proszę zobaczyć, jak ono sobie radzi”. Gdy rodzice widzą jego radość i uświadamiają sobie, że będzie mogło pływać, robić coś ciekawego, wykazać się, wówczas zazwyczaj się zgadzają.