Dla większości karlińskich chórzystów sztuka wokalna to sposób na jesień życia. – Śpiewanie pomaga zachować kondycję, ale też pozwala wyjść z domu. Trzeba się zmobilizować, ubrać, uczesać – mówi Kazimiera Gruchot. Pani Kazia to chyba najbardziej sumienna i obowiązkowa chórzystka. Ani zła pogoda, ani gorsze zdrowie nie są wymówką. Choć na próby trzeba ją już przywozić, a młodsze chórzystki służą ramieniem, kiedy liturgia się wydłuża, nie wyobraża sobie, że miałaby siedzieć w domu. Od 25 lat mocno trzyma soprany w Passionato. Ale w chórze śpiewa znacznie dłużej, bo tradycja śpiewacza istnieje w miasteczku od 1955 roku. Najpierw był to chór kościelny. Kiedy zabrakło dyrygenta, o prowadzenie śpiewaków poproszono Władysława Stefaniaka, wówczas dyrektora szkoły w pobliskim Karścinie i dyrygenta chóru szkolnego. – Miałem świadomość, że chórzyści wcześniej pracowali z profesjonalistami. Chór był oczkiem w głowie śp. ks. Stanisława Głodzika, który troszczył się bardzo o poziom artystyczny, zapewniając chórzystom fachowców. Miałem więc trochę obaw, a i ze strony chórzystów wyczuwałem nieco sceptycyzmu, ale lody szybko zostały przełamane i... jesteśmy razem 25 lat – wspomina pan Władysław. – Nie wiem, kiedy to minęło! – dodaje ze śmiechem.

Śpiewanie uskrzydla

Czarek Stefaniak odziedziczył śpiewaczą pasję po ojcu. Nie próbuje nawet policzyć, od jak dawna śpiewa w Passionato. Obecnie jako rodzynek broni honoru karlińskich tenorów. – Trudno czasem pogodzić pracę zawodową z próbami. Jeśli jestem cały tydzień w delegacjach, to nawet nie bardzo jest kiedy uczyć się nowego repertuaru. Ale wtedy śpiewam w samochodzie, nagrywam sobie ścieżkę dźwiękową na telefon i uczę się, jadąc – opowiada. – Kiedy uczymy się nowej pieśni i na początku zgrzyta, nie idzie, to tym większa jest satysfakcja, kiedy pojawia się harmonia. Jest coś niezwykłego w chwili, kiedy zaczynamy razem brzmieć – dodaje.

Małgosia Sieniuć dołączyła do chóru półtora roku temu. – Bardzo lubię śpiewać, ale nie wyobrażałam sobie, że mogę robić to publicznie. Nie wierzyłam, że to możliwe. Kiedy pierwszy raz zaśpiewałam na Karlińskiej Wigilii, to jakbym dostała skrzydeł. Jestem dumna, że mogę stać obok takich fantastycznych ludzi i razem z nimi śpiewać – zapewnia.

W jesieni życia

Na większe uroczystości kościelne Passionato się powiększa. Do zespołu dołączają okazjonalni śpiewacy, wspomagając młodszymi głosami chórzystów. Bo większość z nich to jednak emeryci. – Śpiewamy i Panu Bogu na chwałę, i ludziom na pocieszenie. Repertuar mamy przebogaty, ale chór to przede wszystkim to, co dodaje nam energii do życia. Patrzę na najstarszych chórzystów z wielkim szacunkiem i podziwem. Cudownie byłoby, gdyby młodsi karliniacy tak kochali śpiewać jak oni – kiwa głową pan Władysław.

Chórzyści zgodnie przyznają, że śpiewanie przedłuża życie. Tworzą niewielką grupę, ale bardzo zżytą ze sobą. Pamiętają o wszystkich swoich rocznicach, imieninach i świętach. – Jesteśmy grupą przyjaciół, która przez te lata zdążyła się dobrze poznać, polubić. Spotykamy się, pogadamy, pośmiejemy i jeszcze jest czas na śpiewanie – śmieje się pani Kazia.

Swój jubileusz Passionato świętował w Karlińskim Ośrodku Kultury, gdzie zwykle odbywają się próby. Były życzenia, tort i pełne wzruszeń wspomnienia. Także o tych, którzy zasilili już niebieskie chóry. – Ten rok był dla nas trudny. Pożegnaliśmy dwójkę chórzystów. Jurek i Ula odeszli niespodziewanie, dopiero co zaczęli cieszyć się emeryturą. Wierzymy, że śpiewają razem z nami i z nami cieszą się tym jubileuszem – dodaje pan Czarek.