Opowieść utkana jest gęsto ze wspomnień, archiwalnych nagrań, miejsc, ludzi, wzruszeń. – Dokument o nieżyjącym bohaterze jest trudny, bo nie możemy z nim być, towarzyszyć mu z kamerą, porozmawiać. Tu opowiedzieć o nim muszą inni. Kiedy jest to tak wielka postać jak bp Domin, łatwo popaść w patos, zbudować filmowy pomnik. Bardzo nie chciałam tego robić. Tym bardziej, że odlewałabym z brązu postać człowieka, który za życia nie stawał na cokole, przeciwnie, był bardzo prosty, bliski. Dlatego chciałam pokazać go poprzez emocje – przyznaje Dagmara Drzazga.