Pierwszy biskup pomocniczy diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej

Biskup Tadeusz Werno urodził się 4 sierpnia 1931 roku w Kaźmierzu Wielkopolskim. Ukończył niższe seminarium w Gorzowie Wielkopolskim, a następnie wstąpił do tamtejszego Wyższego Seminarium Duchownego. Święcenia kapłańskie przyjął 24 czerwca 1956 roku w Gorzowie Wielkopolskim. Przez trzy kolejne lata pracował najpierw jako wikariusz w gorzowskiej parafii katedralnej, a następnie jako ojciec duchowny w Niższym Seminarium Duchownym. Potem posługiwał w zielonogórskiej parafii pw. św. Jadwigi Śląskiej oraz był dyrektorem Wydziału Duszpasterskiego w gorzowskiej kurii. W 1971 roku został proboszczem parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Świdwinie. 22 marca 1974 roku papież Paweł VI mianował ks. Werno pierwszym biskupem pomocniczym diecezji koszalińsko- -kołobrzeskiej ze stolicą tytularną Zattara (obecnie na terenie Algierii). Święceń biskupich udzielił mu w koszalińskiej katedrze 25 maja 1974 roku prymas Polski kard. Stefan Wyszyński. Jego zawołanie biskupie brzmiało: „Omnibus omnia factus sum” (Stałem się wszystkim dla wszystkich). Biskup Werno było trzykrotnie wybierany na administratora diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej: po śmierci bp. Czesława Domina, po nominacji bp. Mariana Gołębiewskiego na metropolitę wrocławskiego oraz po nominacji bp. Kazimierza Nycza na metropolitę warszawskiego. W latach 80. XX wieku pełnił funkcję przewodniczącego komitetu budowy WSD w Koszalinie, był też kaznodzieją zaangażowanym w opiekę duszpasterską nad internowanymi i więzionymi w stanie wojennym. Szykanowany z tego powodu przez aparat władzy komunistycznej. Został Honorowym Obywatelem Świdwina i Słupska. Prezydent RP Lech Kaczyński przyznał mu Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Na emeryturę przeszedł 22 września 2007 roku. Od tego czasu był biskupem seniorem. Przez lata mieszkał w niewielkim domku w Wyszeborzu, ostatnio – w Domu Księży Emerytów w Kołobrzegu.