Do sanktuarium maryjnego na Górze Chełmskiej przybyły 14 czerwca z pielgrzymką siostry konsekrowane z diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. To jedno z czterech dorocznych spotkań tego środowiska, zazwyczaj odbywających się w Skrzatuszu i Koszalinie. – Tym razem, w roku jubileuszowym, wybrałyśmy Górę Chełmską ze względu na to, że tutejsze sanktuarium jest kościołem stacyjnym – wyjaśnia siostra Celina Junik z Szensztackiego Instytutu Sióstr Maryi. – Spotykamy się jako siostry z całej diecezji, z różnych wspólnot zakonnych, żeby razem dziękować za dar naszego powołania, a dzisiaj w szczególny sposób także za dar powołania biskupa Edwarda Dajczaka, który obchodzi 50. jubileusz kapłaństwa.

Biskup przewodniczył Eucharystii na ołtarzu polowym przy sanktuarium, a po niej przyjął zaproszenie na poczęstunek w gronie sióstr do Café Chełmska. Pielgrzymkę zwieńczyły konferencja na temat historii sanktuarium oraz adoracja Najświętszego Sakramentu. Tematem przewodnim dnia byli pielgrzymi nadziei.

– Jako siostry konsekrowane mamy być pielgrzymami nadziei, bo jeśli my nie będziemy nią promieniować, to trudno wymagać tego od innych – mówi siostra Celina. Zapewnia, że spotkania sióstr z różnych zgromadzeń jest dobrym doświadczeniem różnorodności powołań. – Dzielimy się nawzajem tym, co jest w naszych wspólnotach, na nowo pobudzamy się do tego, że powołanie to niezasłużony dar. W naszych sercach budzi się wdzięczność za dar powołania, a także zanosimy prośby za młodzież, aby umiała odpowiedzieć „tak” na powołanie do życia kapłańskiego i zakonnego.

Podczas homilii biskup Dajczak zadał siostrom pytanie o ich doświadczenie szczęścia z powodu wybrania przez Pana. – Czy w to szczęście jest w nas wystarczająco mocne? Czy szczęście bycia wybranym daje nam radość życia niezależnie od okoliczności, od tego, że nie wszystko musi iść po naszej myśli, ani indywidualnej ani wspólnotowej? – pytał hierarcha podkreślając, że z Ewangelii nie można wykreślić krzyża Chrystusowego ani chwil stania pod krzyżem jak Maryja. – Trzeba wkalkulować we własne życie tę maryjność, że nie wszystko musi być takie jednoznaczne, takie proste. Ważne jest, by być z Chrystusem zjednoczonym do końca, nie stracić z tego ani jednego momentu.

– Nadzieja jest dla mnie w powołaniu nieodzowna. Jest tym, co napędza tryb życia i umiera ostatnia. Kiedy jest się przy osobie, która odchodzi do Pana, to człowiek zastanawia się nad sensem życia. Bo co jest tym moim sensem? – mówi siostra Anna, posługująca w hospicjum albertynka ze szczecineckiego zgromadzenia. To współodczuwanie jest tym silniejsze, że na nowotwór choruje jej ktoś bliski – tata. – Niedawno tata mi powiedział, że trzeba to życie przeżyć tak, aby żyć. Nie rozumiałam tego. Dopiero w drodze powrotnej do domu zrozumiałam, że chodzi o życie wieczne. A nadzieja pozwala nam żyć tutaj i dążyć do pełnego zjednoczenia z Chrystusem.

– Takie spotkania jak dzisiaj umacniają powołanie, pokazują, że nie jesteśmy same – mówi siostra Anna stojąca przed perspektywą zamknięcia jej domu zakonnego w Szczecinku, ze względu na kryzys powołań. – Razem chcemy prosić za młode dziewczęta i młodych chłopców, którzy wybierają właśnie drogę swojego życia, ale też za ich, bo to właśnie w nich wzrasta lub nie ich powołanie.