Karaiby to nie dla nas. 1400 km na rowerze dla Nadii

Józefa i Józef Włodarczykowie wyruszyli ze Szczecinka 1 sierpnia o 6.30. Po paru godzinach złapała ich ulewa. Wszystko zmoczyła, nawet nieprzemakalne torby z ubraniami na zmianę. Pierwsze lokum – a zatrzymali się w Osiekach pod Koszalinem – zamieniło się więc w suszarnię.

Małżonkowie jadą dla swojej krajanki, 11-letniej Nadii Machalskiej, która choruje na nieuleczalną śmiertelną postać mukopolisacharydozy, czyli tzw. syndrom Sanfilippo. Na tę chorobę nie ma lekarstwa, można jedynie opóźnić jej postęp. Nadia i jej rodzice marzą o wyjeździe na turnus rehabilitacyjny do Zabajki.

Włodarczykowie chcą pomóc w realizacji tego marzenia. Znają Nadię, bo chodziła z ich wnuczką Zosią do przedszkola integracyjnego. – Zosia często się nią opiekowała, karmiła. Wyszło to od niej tak spontanicznie, że opiekunki dopytywały, czy w naszej rodzinie nie mamy kogoś z podobną chorobą. Ale nie, Zosia robiła to sama z siebie. Zainspirowała nas – przyznaje babcia.

Stan Nadii się pogarsza.11-latka już przestała mówić i ma problemy z chodzeniem. Dlatego Włodarczykowie spieszą się z rozgłaszaniem celu swojej eskapady, napotkanym rozdają ulotki z kontem na rzecz chorej dziewczynki.

  Pani Józefa wiezie z mężem ulotki informujące o chorej Nadii i jej potrzebach. Katarzyna Matejek /Foto Gość

Ludzie są ujęci gestem jubilatów, spontanicznie zaproponowali im niemal wszystkie noclegi na trasie przejazdu. – Jesteśmy zaskoczeni, chętnych jest więcej niż nocy – cieszy się pani Józefa. – Choć zupełnie nas nie znają, zapraszają z ogromną życzliwością. To pokazuje, że są ludzie dobrej woli.

Emeryci ze Szczecinka udowadniają przy okazji coś jeszcze: że jesień życia to dobry czas na odrobinę szaleństwa. Pomysł rowerowej wyprawy "to był piorun": zrodził się 3 tygodnie temu, przygotowania rozpoczęły ledwie półtora tygodnia przed startem. No ale fakt, trasa byłaby dłuższa, gdyby czasu było trochę więcej.

– Początkowo w tę naszą rocznicę miałam chęć pojechać z mężem na rowerach do Częstochowy. Znajoma podpowiedziała nam, że warto przy okazji zrobić coś dobrego. I wtedy już wiedziałam: jeśli mamy jechać dla kogoś, to trzeba ten projekt rozszerzyć, bo do Częstochowy to jednak jakoś… za blisko – tłumaczy pani Józefa.

Najpierw odgrażała się rodzinie, że pojedzie wkoło Polski, w końcu przyznała rację synowi, który stwierdził: mamo, masz za mało czasu. To on siadł z nią nad mapą i opracował trasę przez północno-wschodnią Polskę. A mąż? Musiał się podłączyć. – Powiem krótko: w tej rodzinie to żona kręci – śmieje się pan Józef. – Lubię jeździć, mam na swoim koncie 1200 km, ale na taki daleki wypad zdecydowałem się pierwszy raz. No, ale skoro powiedziała "jadę i żadna siła mnie nie zatrzyma", nie miałem wyjścia.