Koszalińsko-Kołobrzeski
Wszędzie razem przejdź do galerii
Razem modlą się, pracują, jedzą, cierpią, umierają. Ich stylem życia jest wspólnotowość.
Jubileuszowa pielgrzymka osób konsekrowanych do Skrzatusza stała się okazją do rozmów przy kawie i podczas agapy. Zapytaliśmy kilka osób o to, jak odkrywają swoje powołanie do świętości.
Dla s. Margerity życie w Zgromadzeniu Sióstr Elżbietanek to długi okres czasu – 61 lat. Obecnie przebywa w liczącym 21 osób domu emerytalnym w Wałczu. – Kiedy już tak niewiele możemy zrobić, bo przecież wiele z nas jest chorych, niedołężnych, to żyjemy modlitwą, wieczystą adoracją i cierpieniem ofiarowywanym także za naszą diecezję, za kapłanów, za ubogich – mówi s. Margarita. Swoją świętość realizuje także w opiece nad chorym 40-latkiem i jego rodziną. – Wszędzie jesteśmy razem: na modlitwach, posiłkach. Powołanie odkrywamy także w odprowadzaniu kolejnych sióstr na próg śmierci. Gromadzimy się wokół takiej osoby, a kiedy ona odejdzie, modlimy się o dobre przygotowanie tej, która jako następna tego doświadczy.
S. Maria żyje w zgromadzeniu sióstr salezjanek niemal od zawsze, wstąpiła bowiem do nich jako… 15-latka. Obecnie jest na placówce w Połczynie Zdroju.
– Swoją świętość odkrywałam najmocniej w pracy katechetycznej. Poświęciłam jej ponad 30 lat życia. Razem z dziećmi, młodzieżą uświęcaliśmy się nawzajem, one pobudzały mnie do większej gorliwości. Pracowałam też w środowisku wiejskim. Jestem Bogu za to wdzięczna, bo przed wstąpieniem do zgromadzenia marzyłam o pracy nauczycielki – mówi s. Maria. – Bóg zrealizował moje pragnienia. Robiłam to, czego pragnęłam.
Ks. Tomasz Sander SDS, salwatorianin z Krzyża Wielkopolskiego, chciał zostać kapłanem, ale we wspólnocie. Dlatego wstąpił do Towarzystwa Boskiego Zbawiciela. – Przerażała mnie wizja, że mógłbym jako ksiądz być na parafii sam. Pochodzę z rodziny wielodzietnej, więc ta wspólnotowość była we mnie mocno wpisana – mówi. Jak przyznaje, życie w zgromadzeniu nie zawsze jest łatwe. – Nie chodzi o to, byśmy się poklepywali po plecach, słodko odnosili się do siebie. Jednak każdy z nas wnosi swoją inność w podejściu do wielu spraw. Razem znajdujemy wspólny mianownik, uczymy się stawać ponad różnice i poglądy, by jedność była budowana.
Pani Melania, przedszkolanka z Piły, kandyduje do stanu dziewic konsekrowanych. Jest wdzięczna Bogu za każdy dzień życia, ale to jej nie wystarcza. – Pociągnęła mnie miłość Jezusa. Moim oczekiwaniem jest najgłębsze zjednoczenie z Nim, czyli dar konsekracji. Żyję nadzieją, że tego doczekam – mówi pilanka. Chce być znakiem miłości Chrystusa do ludzi. – Chcę to realizować poprzez otwarcie i akceptację dla każdego człowieka.
Czytaj także:
