Ksiądz w gumowych rękawiczkach, z płynem czyszczącym, sprawdzający stan toalet budzi konsternację czekających w kolejce do zielonych toitoiów. Podobnie, jak zaproszenie do tego, by dać sobie umyć nogi, czy oferta darmowej kawy. Zdumienie zamienia się w zainteresowanie, zaintrygowanie – w dłuższe i krótsze rozmowy. Bywa, że w konfesjonale.

– Wczoraj jeden chłopak mówi: „Powiedzcie, że to nie jest prawda, że to happening! Bo to, co robicie, ryje mi banię! To niemożliwe! Nie widziałem takiego Kościoła” – śmieje się ks. Rafał Jarosiewicz, szef mobilnej parafii, która rozstawiła się przy drodze prowadzącej do festiwalowych scen.

W tym roku pół setki ewangelizatorów  z „Przystani z Jezusem”, którzy zjechali się na podkołobrzeskie lotnisko z całej Polski, postawiło mocny akcent na służbę.

- Biskup Edward, przygotowując nas na rekolekcjach, mocno podkreślał, że mamy używać słów tylko, jeśli to niezbędne. Jeżeli nie będziemy takim znakiem dla świata, że ludzie będą rozpoznawać w nas miłość Boga, to wszystko co powiemy czy zrobimy, będzie tylko indoktrynacją, nikomu niepotrzebnym gadaniem. Oni muszą rozpoznać, że w naszej miłości jest miłość Boga – przekonuje szef Szkoły Nowej Ewangelizacji diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, wracając do konfesjonału, w którym tego weekendu spędza naprawdę dużo czasu.

GOSC.PL DODANE 20.07.2022 AKTUALIZACJA 20.07.2022

Nie potępiać, siać

- Naszą sprawą jest siew. Wzrost, to sprawa Pana. Ale prośmy o gorliwość w zasiewaniu, o to, by wystarczyło nam ognia, który jest z Niego, nie z nas - mówił bp Edward Dajczak przygotowującym się do ewangelizowania podczas Festiwalu Sunrise.  

Po południu kolorowy tłum zaczyna ciągnąć na imprezę. Przy drodze mija opatrzoną intrygującym zapisem „Zobacz, Kto tu jest” furgonetkę, mobilny konfesjonał i wielki, świecący po zmroku billboard z twarzą Jezusa. Zamiast słów jest namiot obmywania nóg, rozdawana kawa i czyściutkie, darmowe toalety, które organizatorzy akcji ewangelizacyjnej wynajęli dla uczestników festiwalu.  

– Nie mogą się nadziwić, że dostają coś za darmo. Od tego zdziwienia się zaczyna – mówi Magda Grajewska z koszalińskiej Wspólnoty św. Pawła SNE. Od lat posługuje na „Przystani z Jezusem”.

– Nie tylko my ewangelizujemy, ale i oni nas ewangelizują – mówi o uczestnikach Sunrise Festivalu. Przestrzega, żeby nie popadać w schematy. – Nie zamykamy tych ludzi w jakieś ramki. Tak, jak nas, katolików, często zamyka się w szufladzie: „nawiedzony”. Skoro jesteś wierzący, to znaczy, że leżysz krzyżem całymi dniami; skoro jesteś na Sunrise to znaczy, że jesteś przeciw Bogu. To nie tak – dodaje.

Licznie przybijane „piąteczki” i hurtowo strzelane "selfiki" z zakonnicą lub księdzem potwierdzają, że wrogo nastawionych lub obojętnych jest niewielu. Niektórzy przystają, żeby pogadać, sprawdzić, czy księżowska sutanna jest prawdziwa, czy to festiwalowa stylówka. To też ważny znak.

– Być może nigdy byśmy nie pogadali, gdyby nie trafili na gościa w sutannie właśnie tutaj – mówi diakon Maksymilian Atałap chwilę po dłuższej rozmowie z kilkoma swoimi rówieśnikami. – Część z nich do kościoła nie przyjdzie, więc my musimy iść do nich. Być może nigdy nie doświadczyli Kościoła, a znają jedynie jego wykrzywiony obraz. My przekonujemy ich do siebie swoją autentycznością – wyjaśnia.

I służbą, która otwiera przestrzeń do spotkania, do rozmowy, do szczerości.

– Ludzie mają różne historie, ale w każdym z nich szukamy Boga. Nie jesteśmy w niczym lepsi od nich, przeciwnie, bywamy znacznie gorsi – mówi Monika Botwinionek. To jej pierwsza ewangelizacja podczas Sunrise.

– Byłam naszykowana na wiele fajnych spotkań, a rekolekcje przygotowały mnie też na trudności. Ale jeszcze ich nie napotkałam – mówi słupszczanka, poprawiając gumowe rękawice. Bo sprzątanie toalet to nie trudność, tylko misja. – Po ludzku mało przyjemna robota, ale temat nie jest mi obcy, bo pracuję w szkole specjalnej. Tam też potrzeba bardzo wiele miłości. Jak tu – uśmiecha się.

Ewelina Szymańska-Sichau także debiutuje w roli ewangelizatora. 

– Czuję, że jestem znakiem Ewangelii. Pokazuję tym ludziom, że są wartościowi, że są piękni. Te gesty nic mnie nie kosztują, a ich zaskakują – przyznaje, wylewając wodę z miski. Chwilę wcześniej umyła nią nogi młodemu mężczyźnie. – Ludzie się otwierają, opowiadają o trudnych doświadczeniach, zranieniach. Przychodzą do nas po to, żeby ktoś ich usłyszał. Nie zdają sobie sprawy z tego, że bardzo tego potrzebują. Sama pracuję w środowisku, w którym o Bogu się nie rozmawia – dodaje.

Dlatego ewangelizatorzy większość dnia spędzają na rozmowach. Noce – na modlitwie za bawiących się kilkaset metrów dalej uczestników festiwalu. Najwięcej jednak w mobilnej parafii dzieje się o świcie, gdy dla zmęczonych nie tylko dźwiękami impreza się kończy. O 4 nad ranem kościół na kółkach się zapełnia. Rozbawione, skąpo ubrane dziewczyny zamierają w ciszy przed Najświętszym Sakramentem.

– Pan Jezus się nimi nie gorszy. My też nie – mówi s. Elżbieta Kmet z Lubina. – Przychodzą do Jezusa tacy, jacy są. I – jeśli pozwolą – przełamują się serca, dzieją się cuda – zapewnia salezjanka.