Kard. Glemp - homilia

Przypominamy jej treść w całości. Warto wrócić do tych słów, gdyż okazuje się, że wiele z nich nie straciło na aktualności.

"Przemiana z Mocy Krzyża"

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Najdostojniejszy i Czcigodny Arcypasterzu świętego Kościoła koszalińsko-kołobrzeskiego, Najdostojniejszy Celebransie, Umiłowani Arcybiskupi, Biskupi, Kapłani, Klerycy, Panowie z Kościelnej Służby Porządkowej i Służby Liturgicznej, Siostry Zakonne, Umiłowani Pielgrzymi, Bracia i Siostry!

1. Bolesna Matka Jezusa

A obok Krzyża Jezusowego stała Matka Jego... (por. J 19, 25). Słowa te przybliżają nam obraz Golgoty: pod krzyżem, na którym kona Jezus, stoi Maryja. Ten obraz będzie towarzyszył naszym dzisiejszym rozważaniom koronacyjnym. Zdajemy sobie bowiem sprawę z tych uczuć, jakie ożywiały Matkę Najświętszą, kiedy stała wiernie na Kalwarii. Nie tylko oglądała swego Syna na krzyżu i była świadkiem Jego cierpień, ale w tym wszystkim, co przeżywał Syn - w bólu, cierpieniu i konaniu współuczestniczyła.

To Ona współcierpiała, to Ona współumierała, to Ona dzieliła wolę Bożą którą wypełniał na krzyżu Syn Boży. Ale tak jak Chrystus szedł przez cierpienie i przez krzyż do chwały, tak Matka Najświętsza szła przez cierpienie Syna i własne cierpienia do chwały - do tej chwały, którą jako Wniebowzięta cieszy się już ustawicznie.

Droga od cierpienia do chwały jest drogą wytyczoną. Maryja przewodzi na tej drodze i daje nam owe pouczenie, że i nasza droga idzie przez krzyż, idzie przez ziemskie cierpienia, od których W tym życiu nikt nie jest wolny, ale wiedzie do chwały, l my mamy dojść do tej krainy, do takiego obszaru życia, w którym, jako wyznawcy Jezusa Chrystusa i jako współcierpiący z Nim i z Jego Matką, będziemy uczestniczyć w chwale.

Z tą wiarą, z tym głębokim przekonaniem i z miłością, którą dzisiaj z naszych serc kierujemy ku Matce Bożej stojącej pod krzyżem i Tej, która jest wyobrażona w cudami i łaskami sławnej figurze ze Skrzatusza - chcemy dokonać koronacji.

Bierze w tym udział Ojciec Święty, ponieważ z jego upoważnienia to czynimy. Dokonujemy tego my, ludzie na sposób ludzki, ponieważ nie znajdujemy piękniejszej formy, aby zewnętrznie wyrazić nasze uwielbienie i hołd, niż nałożenie złocistych koron. Wyrażamy więc w tym geście, któremu towarzyszy modlitwa całej wspólnoty, naszą wdzięczność, nasz hołd, ale także i nasze prośby.

Matka Boża w figurze skrzatuskiej przeszła także z cierpienia do radości. Trzeba tutaj wspomnieć rok 1575. Ponad czterysta lat temu Matka Najświętsza obecna tu, na tych ziemiach, przez które prowadziły wojny wyznaniowe, na których ścierały się interesy ludzi, którzy w tamtych czasach nie zrozumieli pokojowego orędzia Ewangelii i występowali przeciwko sobie, a także przeciwko wszystkiemu, co dla innych było święte, doznała także nieszczęść i poniżenia. Ale wiara ludzi wydobyła Ją. Zawsze bowiem znajdują się kochające serca, które nie pozwalają na poniżenie Maryi. Figura została uratowana i przyniesiona przez pewnego garncarza z Piły, aby w tym miejscu odbierać cześć w czasach jakże trudnych dla Kościoła katolickiego i dla narodu polskiego.

I oto dzisiaj chcemy cześć, której Maryja tutaj doznawała przez wieki, utwierdzić. Chcemy ją przekazać następnym pokoleniom, aby zawsze Matkę Bożą kochały, czciły i aby do Niej przychodziły ze swoimi prośbami. Sanktuarium jest położone na skraju diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, na styku archidiecezji gnieźnieńskiej, poznańskiej i diecezji gorzowskiej. Mogą więc przybywać tutaj wierni z wielu stron, ażeby przed Matką Bożą, która przecież nie zna granic ani żadnej administracji, otwierać swoje serca.